Stolica Wielkiej Brytanii to ogromne miasto, a odległości między poszczególnymi zabytkami często uniemożliwiają przemieszczanie się pieszo. Na szczęście do wyboru masz autobusy, metro, tramwaje, kolej podmiejską, automatycznie sterowane pociągi, łodzie i rowery miejskie. Sprawdź, jak korzystać z publicznego transportu w Londynie, żeby się nie zgubić.

Londyn ma prawie 6 razy więcej mieszkańców niż Warszawa, a jego powierzchnia jest 3 razy większa. Aglomerację obsługuje 675 linii autobusowych, na których jeździ ponad 8600 autobusów (w tym charakterystyczne czerwone double-deckers). Londyńskie metro ma 11 linii; ich łączna długość wynosi 402 km. Brzmi imponująco, prawda? Ułatw sobie podróż i skorzystaj z tego przewodnika.

Jak płacić za komunikację w Londynie?

Płacenie za transport publiczny w Londynie jest bardzo proste. Wystarczy, że na wejściu do metra czy autobusu przyłożysz kartę płatniczą lub kartę w telefonie z modułem NFC. Używaj zawsze jednej i tej samej karty, ponieważ w mieście funkcjonuje tzw. pay as you go caps oznacza to, że w zależności od rodzaju używanych przez Ciebie środków transportu oraz przekraczanych stref, zapłacisz maksymalnie określoną kwotę dzienną. To tak, jakbyś miał bilet dzienny, tylko bez kupowania plastikowej karty.

Przykładowe ceny za transport w Londynie, gdy płacisz kartą lub Oyster Card to:

Podróż metrem w strefach 1-2:

• szczyt: 3.40 £
• poza szczytem: 2.80 £

Podróż metrem w strefach 1-6:

• szczyt: 5.60 £
• poza szczytem: 3.60 £

Pojedyncza podróż autobusem: 1.75 £

Nielimitowane podróże w ciągu jednego dnia w strefach 1 i 2: 8.50 £ (stan na czerwiec 2024 roku).

Oyster Card – jak z niej korzystać?

Inną opcją płatności podczas podróży po Londynie jest przedpłacona Visitor Oyster Card. Kosztuje ona 5 £ i możesz ją zamówić przez Internet, żeby została wysłana do Ciebie pocztą. Tradycyjną Oyster Card, z której korzystają miejscowi, możesz z kolei kupić na większości stacji metra. Aby z niej skorzystać, przyłóż ją podczas wchodzenia i wychodzenia ze stacji metra lub podczas wchodzenia do autobusu. Jeśli masz hotel w 1 lub 2 strefie, 10 £ na dzień powinno Ci wystarczyć.

London Day Travelcard – czy się opłaca?

W Londynie można zakupić również karty całodniowe lub kilkudniowe, tzw. London Day Travelcard, która pozwala na korzystanie również z pociągów dojeżdżających na obrzeża miasta. Ta opcja przydaje się, gdy śpisz z dala od centrum Londynu, ale często okazuje się mniej opłacalna niż korzystanie z karty lub Oyster Card.

Londyńskie metro – jak go używać?

Londyńskie metro, nazywane również tube, to najszybszy i najprostszy sposób komunikacji w Londynie. Pociągi podjeżdżają co chwilę (na najbardziej uczęszczanych liniach nawet co 2-3 minuty) i szybko dowiozą Cię nawet na drugi koniec miasta. Przesiadki są możliwe często w obrębie jednej stacji, bez wychodzenia na powierzchnię.

Logo metra widać z daleka, nieważne gdzie się znajdujesz, a na stacje jest zazwyczaj kilka wejść. W środku znajdziesz mapy i wypisane nazwy kolejnych stacji. Ryciny pokazujące stacje, na których możesz przesiąść się w inne linie, są umieszczone również w wagonach.

Mapa metra ułatwia szybkie zorientowanie się w trasach i przesiadkach. Każda linia ma własny kolor. Dużymi połączonymi kółkami zaznaczono węzły przesiadkowe; jednym z największych jest King’s Cross St. Pancras, na którym spotyka się aż 6 linii.

Londyńskie metro podzielone jest na strefy od 1 do 6. Koszt przejazdu zależy od liczby przecinanych stref – im więcej stref przekroczysz, tym wyższa będzie opłata.

Godziny szczytu przypadają między 6:30 a 9:30 oraz między 16:00 a 19:00. Wtedy możesz spodziewać się większych tłumów i wyższych cen za bilety. Metro działa jedynie od 5:00 do 24:00 (a w niedzielę nieco krócej), dlatego sprawdź wcześniej, o której godzinie odjeżdża pociąg, który zawiezie Cię do hotelu. Jedynie linie Central, Jubilee, Northern, Piccadilly i Victoria w piątki i soboty jeżdżą przez całą dobę.

Jak płacić za autobus w Londynie?

Londyńskie czerwone piętrowe autobusy to ikona miasta. Sieć autobusowa jest rozległa, a same połączenia dość… powolne, co wynika z ogromnych korków, które tworzą się w centrum miasta. Przejazd tym środkiem transportu to idealny sposób na zwiedzenie miasta, jeśli zmęczysz się chodzeniem i chcesz podziwiać panoramę z okien. Co więcej, jeżdżą również nocą, gdy metro już nie działa.

Za autobus zapłacisz tak samo, jak za metro, kartą, telefonem, Oyster Card lub Day Travel Card, przykładając ją na wejściu do autobusu. Pamiętaj, że przednie drzwi służą tylko do wchodzenia, a tylne do wychodzenia. Londyńczycy, wsiadając do autobusu, uprzejmie witają się z kierowcą.

Czy w Londynie są tramwaje?

Sieć tramwajowa w Londynie nie jest tak rozbudowana, jak inne środki transportu. Tramwaje działają przede wszystkim na południu miasta, łącząc ze sobą w wygodny sposób Wimbledon i Croydon. Płatności za przejazd dokonasz na platformie, zbliżając kartę do żółtego czytnika. Pojazdy kursują zazwyczaj co 5-10 minut w godzinach szczytu i co 10-15 minut poza szczytem (rzadziej w weekendy i święta).

Czym jest London Overground?

Overground to sieć kolejowa uzupełniająca metro, która sprawdza się podczas podróży między centrum a obrzeżami Londynu oraz dojazdów do sąsiednich miejscowości. W jego obrębie działa 6 linii i 83 stacje. Logo overground nawiązuje do symbolu tube – różni je pomarańczowa obwódka zamiast czerwonej.

Co to jest DLR w Londynie?

Docklands Light Railway to automatyczny system kolejowy, który obsługuje wschód Londynu. Łączy ze sobą Bank, Canary Wharf, Stratford i Greenwich, dlatego najczęściej korzystają z niego osoby pracujące w finansowym sercu Londynu oraz turyści odwiedzający O2 Arena i Royal Docks.

Przeprawy statkiem w Londynie

Przeprawy przez Tamizę nie ograniczają się tylko do mostów. Thames Clippers to szybki transport łodzią pomiędzy Westminster, Tower Bridge i Greenwich. Pozwala on na podziwianie panoramy Londynu z perspektywy rzeki i uniknięcie korków. Aby wsiąść na statek, musisz przyłożyć kartę lub Oyster Card do czytnika, lub okazać papierowy bilet. Ceny usługi różnią się zależnie od strefy.

Jak korzystać z rowerów miejskich w Londynie?

Santander Cycles, nazywane również Boris Bikes po byłym burmistrzu Londynu, Borisie Johnsonie, to publiczny system rowerów, który umożliwia łatwe wynajęcie roweru z jednej z 800 stacji rozmieszczonych w całym Londynie. Jak to zrobić?

1. Znajdź stację dokującą.
2. Wybierz rower.
3. Kup dostęp przy pomocy karty (jednorazowy przejazd lub całodniową kartę).
4. Zwróć rower na dowolnej innej stacji.

System rowerów publicznych jest idealny do krótkich podróży po centrum, które w całości przecinają wygodne ścieżki rowerowe. To również tani sposób na zwiedzenie Londynu. W cenie 3£ dziennie dostajesz nielimitowane 30-minutowe podróże po mieście.

Jak łatwo podróżować po Londynie? Aplikacje

Ulubioną aplikacją Londyńczyków do poruszania się po mieście jest Citymapper. Pomoże Ci ona dostać się z miejsca A do miejsca B w najszybszy sposób z wykorzystaniem wszystkich dostępnych w Londynie opcji. Dowiesz się z niej również, ile będzie kosztowała podróż, a także wyśle Ci powiadomienie przed przystankiem, na którym powinieneś wysiąść.

Całkiem nieźle działa w Londynie Google Maps, zwłaszcza jeśli już trochę orientujesz się w londyńskim systemie komunikacji i potrafisz znaleźć najwygodniejszą stację lub przystanek autobusowy blisko Ciebie.

Prosta w obsłudze i intuicyjna jest również aplikacja Tfl Go App, w której z pierwszej ręki dowiesz się o wszystkich aktualizacjach (np. opóźnieniach) dotyczących interesujących Cię linii. Zaplanujesz w niej również drogę do hotelu i zabytków. 

Zapisz sobie najważniejsze informacje i ruszaj na podbój Londynu. Miłego zwiedzania!

Stoisz na lotnisku, patrzysz przez okno i widzisz… samoloty? A może wręcz przeciwnie – wiesz, że na płycie stoją Airbusy A320, Boeingi 777 i Bombardiery Q400? Jeśli ich jeszcze nie widzisz – nie przejmuj się – sprawdź, czym różni się Boeing od Airbusa.

Każdy początkujący aviation geek uczy się rozpoznawać najczęściej spotykane samoloty. Co prawda odgadywanie modelu po śladzie, który pozostawia na niebie, to sztuka zarezerwowana dla nielicznych, ale przypisywanie nazw do stojących na płycie lotniska maszyn wcale nie jest takie trudne, jakby się wydawało.

Jak odróżnić Boeinga od Airbusa?

Choć na świecie spotkać można samoloty komercyjne wielu producentów (np. Embraery, Bombardiery, Tupolewy), na europejskim niebie królują Boeingi i Airbusy. W użyciu są różne modele, dostosowane do potrzeb przewoźnika i długości trasy. Najpopularniejsze maszyny to m.in. Boeing 737, Boeing 787 Dreamliner, Boeing 747 Jumbo, Airbusy z rodziny A320, dwupokładowy A380 Superjumbo i nowoczesny A350.

Zanim zdobędziesz umiejętność rozpoznawania dokładnego modelu samolotu, możesz zaskoczyć znajomych, odróżniając Boeinga od Airbusa. Maszyny obu firm różnią się kilkoma detalami:

• kształtem okien w kokpicie – dół okien u Boeinga jest kanciasty, a u Airbusa prosty;
• kształtem nosa – spiczasty w Boeingach i zaokrąglony w Airbusach;
• kształtem ogona – Boeingi mają widelec, co daje efekt „załamania” (przejścia pod kątem w przedniej części), a u Airbusów ogon jest równy;
• kształt silników – u Airbusów są okrągłe, u Boeingów – spłaszczone u dołu;
• dysza APU (elektrownia pomocnicza zlokalizowana za ogonem) – u Airbusów jest wydłużona, a u Boeingów – skrócona.

Jeśli zainteresujesz się tematem, z pewnością zaczniesz zauważać również bardziej subtelne różnice. Czas poznać najważniejsze modele Boeinga i Airbusa, ale zanim to nastąpi, odpowiedz sobie na ważne pytanie…

Czym różnią się samoloty wąsko- i szerokokadłubowe?

Jeśli do tej pory latałeś tylko po Europie, prawdopodobnie miałeś do czynienia jedynie z samolotami wąskokadłubowymi. Te maszyny mają mniejsze rozmiary, dwa silniki i mogą przyjąć na pokład około 200 pasażerów. Wykorzystuje się je najczęściej na krótszych trasach (short-haul lub mid-haul), ale niektóre linie używają ich do lotów z Europy za ocean. W środku znajdziesz tylko jedno przejście między fotelami (aisle) i zazwyczaj po dwa lub trzy fotele w rzędzie. 

Samoloty szerokokadłubowe latają na długich lub bardzo popularnych trasach. Mogą mieć dwa albo cztery silniki. Są zdecydowanie większe (dłuższe i szersze). Mają dwa przejścia pomiędzy fotelami, a ich układ siedzeń zależy od typu maszyny (najpopularniejsze to trzy-cztery-trzy lub trzy-trzy-trzy).

Najpopularniejsze modele samolotów

Przyjrzyj się najczęściej używanym modelom Boeinga w porównaniu do ich odpowiedników francuskiego producenta.

Boeing 737-800 i Airbus 320

Boeinga 737 nie trzeba specjalnie przedstawiać żadnemu miłośnikowi taniego latania. To właśnie te wąskokadłubowe samoloty ma w swojej flocie Ryanair (a także wiele innych firm, np. Easyjet, LOT czy American Airlines). Konfiguracja siedzeń zależy od linii lotniczej i liczby klas, zazwyczaj jest to od 150 do 200 foteli. Maksymalny zasięg maszyny to 5 765 km.

Airbusami z rodziny A320 (m.in. A319, A320 i A321) może pochwalić się np. Wizzair. Najbardziej podobnym samolotem do Boeinga 737-800 jest właśnie A320. Mają one zbliżone wymiary, zasięg i liczbę siedzeń. Model należący do francuskiego producenta wprowadził innowację na rynku lotniczym – układ sterowania lotem fly-by-wire (czyli elektroniczny system sterowania maszyną).

Boeinga 737-800 i Airbusa A320 łatwo odróżnić od siebie, zwłaszcza gdy stoją na sąsiadujących stanowiskach. Duma amerykańskiego koncernu ma nieco spiczasty nos, lekko ścięte okna kokpitu i wydłużone, stojące końcówki skrzydeł. Francuska maszyna charakteryzuje się zaokrąglonym nosem, prostymi krawędziami okien i końcówkami skrzydeł w kształcie litery V.

Boeing 747 i Airbus A380

Boeing 747 (Jumbo) i Airbus A380 (Superjumbo) to dwa giganty, z których jeden odchodzi powoli w zapomnienie, a drugi walczy o przetrwanie w czasach wysokich opłat paliwowych i regulacji chroniących klimat. Oba są wykorzystywane raczej na długich trasach, które wymagają transportu wielu pasażerów. Ich zasięg wynosi do 15 000 km.

Typowy układ siedzeń w Boeingu 747 (trzy klasy) pozwala na transport 416 pasażerów (maksymalnie 524). W A380 jednocześnie podróżuje zazwyczaj 525 osób, ale istnieje możliwość przewozu nawet 858 ludzi. Oba samoloty mają cztery silniki (po dwa z każdej strony) i podwójny pokład.

Górny pokład w Boeingu 747 jest znacznie krótszy niż dolny (zazwyczaj linie lotnicze umiejscawiają tam jedynie kilka rzędów klasy premium), dlatego też samolot ma charakterystyczny „garb”. W A380 upper-deck, choć nieco węższy i skrócony, prawie pokrywa się z dołem maszyny. Ta różnica w zasadzie wystarczy, aby już na pierwszy rzut oka rozróżnić oba modele od siebie. Ponadto dzieło francuskiego producenta waży znacznie więcej i ma większą rozpiętość skrzydeł.

Boeing 787 i Airbus A350

Boeing 787 Dreamliner i Airbus A350 to jedne z najnowszych maszyn na rynku lotniczym. Są znacznie cichsze i przyjazne środowisku niż ich starsi kuzyni. Oba samoloty mają szerokie kadłuby i mogą pokonywać duże odległości. Ich zasięg zależy od konkretnego modelu, w przypadku Amerykanina jest to maksymalnie 15 750 km, a Francuza – 17 600 km.

Dreamliner przewozi zazwyczaj od 250 do 290 pasażerów. Maszyna ta lata m.in. w barwach Lot-u, British Airways czy Enter Air. W A350 podróżuje zazwyczaj 300-410 osób. Nowoczesnym modelem w swojej flocie mogą się poszczycić światowi liderzy: Qatar Airways, Singapore Airlines i Cathay Pacific.

A350 najłatwiej rozpoznasz, patrząc od przodu, na okna kokpitu. Samolot wygląda, jakby miał nałożoną maskę do spania; trudno powiedzieć, ile ma dokładnie okien. Inaczej jest w przypadku B787, gdzie wyraźnie widzimy 4 szyby. Można również kierować się kształtem końcówek skrzydeł – u Airbusa są płynnie wygięte do góry, a u Boeinga tym razem nie ma żadnych wygięć – po prostu unoszą się lekko ku górze.

Plane-spotting

Umiejętność odróżniania 6 modeli samolotów opisanych w tym artykule to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Aby zostać profesjonalnym plane-spotterem, przydałoby się jeszcze poznać różnice pomiędzy innymi flagowymi modelami Boeinga i Airbusa (np. B777, B767, A340 czy A321), a także maszynami innych producentów. Do dzieła!